Axiña volveremos ser.
Moi pronto volveremos estar sentados un a carón do outro e intercambiaremos palabras. E esas palabras dirán cousas. Dirán moito. Todo o que agora calamos ou disfrazamos.
Ámbo-los dous agardamos a que chegue ese momento, verdade? Dimo. Ámbo-los dous sabemos que algún día haberá outro descafeinado de sobre. E entón daraste conta de que aínda somos quen de falar. Que aínda somos quen de expresar. Que eu aínda podo estar no que ti es e ti aínda podes coñecer. Aínda podes.
Ese teu burato esquerdo. Atrofiado. Ese mesmo, volverá escoitar de min. Porque é tanto o que estamos a perder, que corremos o risco de esquecérmonos. Endexamais. Escóitasme?
Non. Non me escoitas.
Ao “Cabanas”.
