ESA MAN

non podia ser doutra maneira. somerxida entre milleiros de folios que non fan senon falar de obturadores, fotomontaxistas, fotoxornaistas e toda a pesca; e co esa inversion de 5oo euros ao meu carón, algun dia tiña que xurdir este tema: A FOTOGRAFÍA.

e non podría ser doutra maneira que cortando e pegando un fragmento dun cometario á razón de Barthes, un teórico desta rama que ten un libro moi recomendable, chamado La chambre claire, o cal recomendo aínda que non tan encarecidamente como castelló.

se vitor lera isto, deixaria un comentario de tres follas, pero creo que non sabe da existencia deste blog. sen embargo, si sabe da existencia desta reflexión sobre unha foto que, como di barthes e antia, me punza.



Que hai nesta fotografía que me asolaga, que me escoce, que me doe, que me punza?
A man, esa man que se agarra irremediablemente a un corpo. E non só esa man. O feito de que ese corpo ó cal se agarra non sinta nada. Non entenda nada. Non diga nada. A mais absoluta indiferencia fronte á fotografía. Esa nena é a única que non morre. É a única que non posa. É a única que non se da conta de que ese momento debería ser unha resurrección posterior. Pero el e a súa man non queren que o operator aprete o botón. Ese espectro no que están transformados agora mesmo é a esencia da miña fotografía. O que a min me escoce ata o infinito. E esa man.

e non atopo o punto no que esa man se foi. pero foise. xa non me agarra. e se me agarrase doería. sentiría un pequeno placer pero enseguida se trocaría no único que se pode sentir cando quixeches demasiado alguén: odio. e iso escoce máis que calquera imaxe.

QUE ESTÁ A PASAR? manifestación a prol do galego

(Mero) As culturas deben ter argumentos suficientes para dar abasto a todo o que as persoas desa comunidade precisen. Mais, se te fixas, nas opinións de moitos políticos, está sempre presente a teima de que hai que traer de fóra, a ver se aprendemos. Cando nós queremos reivindicar o noso idioma, sempre hai un idioma moito máis útil, ¿entendes? Xa negan a propia capacidade. Este é o problema. ¿Como se resolve? Pois mira, coñecendo. E despois de coñecer, amando. Pero claro, se non nos damos a oportunidade sequera de coñecer...

(Mero) Mira, os políticos non é que prefiran que nós non falemos galego, e que preferirían que estiveramos mudos. E se foramos ovellas dicindo todos meeee ó mesmo tempo, moito mellor. Pero o caso non é ese. O único recurso que temos é disentir. A xente pode dicir que non pensa igual. Dicir. Para dicir precisamos un código verbal. O noso código verbal. Iso é o que molesta.

(Mini) Agora resulta que eu son un represor da lingua. E dicir, isto é de tolos! Cando eu sufrín esa represión. Cando centenares de miles de galegos sufriron ese proceso durante centos de anos. E agora resulta que eu son un represor? Por utilizar a lingua do meu País? Por ensinarlle aos rapaces, galegofalantes ou non, que este País ten unha lingua? Estou nun mundo ao revés! Estou nun antroido continuo. E é un Antroido continuo. Se, ademais, a maior parte desta poboación, cando se cabrea ou cando aloumiña a un neno, ten que facelo en galego, non sabe facelo noutra lingua. Entón, de que estamos a falar?

estas foron algunhas das consideracións que, fai xa un ano, mini e mero, fixeron nun bar da terra de melide un día de foliada. un ano despois, xuntámonos na alameda para reclamar o respecto ao decreto do galego. é unha teima, parece, non si?

pero que hai detrás desta teima. porque este rifi rafe que está a xogar con algo tan importante coma a cultura. xa non é cuestión de encornarse. e cuestión de parase e preguntarnos: que esta a pasar?

eu fico assim sem voce

cando percorro aquela rua ainda podo cheirarte. e, ainda que sei que esta non era a melodia, lembro que soaba algo, non era silencio. e serveme para fechar os ollos e volver a aquel lugar que podería palpar e que nin tan sequera sei a que coordenadas responde. minto. si que o sei. si que te sei. pero e se xa non es o que para min fuches? teño a certeza de que xa non es, non poderias ser. e doe só poder lembrar. pero é inevitable. e lembro. e non hai maneira de paralo. non sei se realmente nace na man ou na face. enseguida enche todo o que son. e enton volvote ter e trato de non deixarte escapar. pero non son unha heroína e, cada vez, a miña xesta fica mais lonxe. e eu... eu fico assim sen voce.