CHUS PATO poeta

acolleu a mobilidade como un dos rostros da liberdade e iso fixera dela unha protagonista ditosa, malia ser certo que a liberdade é poliédrica e innumerábel nas súas faces e fendas. a debilidade que de cando en vez a asaltaba, a desmemoria das conductas de puxilato, evidenciaba unha necesidade cada vez maior de retorno ou opción a un espazo ade cobertura

chus pato visitou o pequeno recuncho da biblioteca de antas onte. un grupo reducido de doce mulleres escoitaron o recital da primeira parte da sua obra hordas de escritura (ainda que segundo a autora, esta non foi escrita co fin de ser voz, seno letra) e participaron nun ineteresante debate sobre temas que abordaron dende os limites da poesia (xa que esta está considerada como unha poeta innovadora e rupturista cos modelos repetidos ata o de agora, unida a Queizán) ata a interpretación da nova concepción da arte, pasando pola cuestión da súa democratización e o valor da linguaxe como experiencia. para esta amante da poesia (como ela mesma se declara), debemos romper coa estricta maneira de ler que nos inculcan e deixar que as palabras flúan con todo o seu torrencial no país que sempre chove

AS CUÑADAS

o pasado 16 de decembro, no salon teatro de santiago de compostela, deronse cita 8 mulleres. ninguén sabe cales eran as condicións dadas e tampouco as consecuencias que dalí se derivaron. pero cando o meu toñito e o seu luis vaian á universidade, todos asisteremos de novo no salon teatro a un encontro de 8 homes que adoecen por ver instinto básico 2.

es que la gente!

¿Quién no se acuerda de las célebres botas Dr Martens? Aquellos que vivieron su juventud en los 90, en plena eclosión del grunge, fueron testigos del primer revival de este calzado, que previamente había empezado a formar parte de la cultura popular en los 60.

Pero hagamos un poco de memoria. Las botas Martens nacieron a finales de la Segunda Guerra Mundial, cuando el Doctor Klaus Maertens, alemán, buscaba un tipo de calzado que sujetara el tobillo pero que a la vez resultara flexible. Un tobillo lesionado en la nieve le llevó a idear una bota así, y la realizó en cuero y con la famosa amortiguación de aire que hoy llevan.

O SEÑOR MIUDO QUE QUERIA VER A DE COPPOLA

e miroume daquel xeito
pregunteime se metade dos que estabamos alí conseguiriamos encher un pequeno frasco que sequera fora a metade do gran saco de ilusion que el carrexaba.
cheguei co meu bono. ía ver aquela pelicula á que eu mesma me obrigara a asistir. 10 entradas. dez filmes. dez sensacions ao cabo. pero ninguna ao principio. estaba a agardar ali.
e miroume daquel xeito
pequeno. miudo. esquivo. ía saltar. non pesaba. tiña materia? non. so tiña aquela mirada... podeme dar unha moediña? é para ver a de coppola/////5segundos de descanso, por favor. non respondo, non me movo e quizas non respire pero sei que despois deses 5segundos, ainda sen dicir nada terei a escasa dignidade de me retirar.
e miroume daquel xeito
e eu sentinme aldraxada, atacada e violenta por aquel ollar. non o aturaba mais. era demasiado directo e eagardaba que a miña reaccion tamen o fora. pero tardei 5segundos.5segundos e caeu no seu pequeno vasiño un obxecto con mais materia cá do seu dono.
e miroume daquel xeito
din que esta moi ben, eu vin a anterior e gustoume moito, a ver se hai sorte e consigo reunir o suficiente para entrar... agora xa esta, fai o que che veña en gana, poruqe me segues a mirar desa puta maneira! non tes o que querias, deixa de agredirme xa, por favor...
e miroume daquel xeito
minutos despois saia da man dunha. unha que remataba de lle comprar unha entrada para ver a de coppola. si, aquela que eu tiña marcada dende facia xa unha semana, aquela xunto coas outras nove. 10 sensacions. pero so despois. demasiado precoz para min. demasiado precoz

e aquel xeito de ollar...

LAMATUMBÁ//SALACAPITOL

¿Cantas choivas te empaparon de augas baixo as que nunca quixeras ter camiñado? ¿Cantas treboadas te colleron na rúa cos pés mollados?

cun só ollo

ás veces, cando choro, cáenme bágoas dun ollo somentes. será que o outro depósito secou demasiado axiña; ou que estoutro se recarga cada día con mililitros do que me das. cheguei á conclusión de que ao mellor o problema está nas pálpebras. teño unha automática e outra teledirixida. esta, asolagada agora por un mar de salitre, abre as súas comportas sen horario fixo; por iso moitos clientes optan por mercar un aparello regulador, para que, coma estoutra, os beizos non se colesterolaricen con demasiada frecuencia. cando neva, por un ollo conxelome e por outro estou ó quentiño. mais cando fai sol, o meu ollo esquerdo brila e o dereito está frio, triste e gris. hoxe, como teño unha CABEZA ESPECIAL BH, non sei definir as miñas bágoas. só sei que saíron no momento en que me miraches. eu tamén te vin cun só ollo.

a meu padriño, hai un mes.

http://flocos.tv/curta/katiuska/


que me dicides disto?
eu digo:
que eu unha vez estiven nesa mesma carballeira pero nunca tiven esa chaqueta tan bonita
que non me ensinaron que tamén serve para sachar, pero probablememente dirixas danzando
que ruth sabe que hai que explorar o plano baixo pero as xotas póñenmo difícil


convídote a que percorras a miña terra con katiuskas e da man de antón coucheiro filde,
a quen tiven o pracer de coñecer fai unha semana
cando sentou diante miña no salón teatro.

cou

os verbos pasivos son o ser; estar; semellar e resultar

velai a culpa da pasividade


ela é pasiva. ela non fai nada na sociedade
ela está pasiva. ela non está a facer nada en sociedade
ela semella pasiva. ninguén lle ve facer ren a ela
ela resulta pasiva. nada na sociedade esta desempeñado por ela

cal das catro elas es ti?

se elixiu a 3ª ou 4ª pode pasar
nelas a sociedade e o suxeito e vostede pertence ao predicado

a vida é coma unha fermosa película;
loita para que cada escea sexa inesquecible