A "CASULAS"

o xoves fomos apañar á millás para as vacas. fomos no-los dous e un par de veciños. unha parella para ser máis exactos. el sempre me chama "raparigha". gústame que me chame asi. sempre que escoito "raparigha" sei que é el quen me fala. a súa muller disque está louca. non louca coma a súa cuñada. esa está louca de todo, non rega. a esta só lle falta unha primavera, non 4, coma esoutra: esta, somentes é unha toliña.

pero, con ser somentes unha toliña, non fala. só ri. iso sí, ri moito. moitísimo. e anda moi, moi lixeira. cando eu era pequena, tanto ela coma a súa irmá, tanto a louca coma a toliña, baixaban cara ao tundal con todas as súas primaveras ás costas e parecía non pesárenlles nada. agora que lles faltan unhas cantas, todo lles pesa un mundo. as súas pernas están fraquiñas e os buracos do naris encolleron tanto que o aire apenas si ten oco para entrar. ansían. pero, demo!, a toliña aínda anda ás présas.



namentres apañabamos a millás, viu unhas cantas casulas podres no medio do chan e ali foi, direitiña, a apañalas. miroume cun sorriso e cun ramallo de casulas na man. tiñades que vela. queria volver ao altar. o seu marido, en troques, arrincoullas da man e volveunas á terra: ei raparigha! ela quedou chantada ali e, por vez primeira, non sorría.

ao marchar, collin unha casula do chan con idea de meterlla no peto á toliña para que non ficara tan triste. sen embargo, ali estaba ela, co seu sorriso de novo. e pensei que quizais eu precisara mais daquela casula ca ela.

cando subiamos de novo polo tundal, a toliña levaba o refaixo cheo de casulas.